Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
η ιστορία της Αναφής στις Κυκλάδες
Η Εκκλησία των Ελλήνων στο θρήσκευμα είναι όργανο πνευματικού πολέμου. Στέκεται στην πρώτη γραμμή μάχης κατά των μισελληνικών αιρέσεων. Δεν δικάζει τον εχθρό. Τον εξοντώνει. Δεν διεξάγει πόλεμο κατά ατόμων. Εξολοθρεύει ομαδικώς τις αντεθνικές δοξασίες. Δεν ψάχνει για στοιχεία που να αποδεικνύουν αξιόποινες πράξεις ατόμων. Η πρώτη ερώτηση που κάνουμε είναι: Λατρεύεις τους Πατρώους Θεούς; Η απάντηση θα καθορίσει την μοίρα του κατηγορουμένου. Αυτή είναι η ουσία του εμπόλεμου Ελληνισμού.
Ο Έλλην σκληρός απέναντι στον εαυτό του, πρέπει να είναι σκληρός απέναντι στον εχθρό. Όλα τα μαλακά συναισθήματα φιλίας, ανοχής, αγάπης πρέπει να καταπνιγούν. Μόνο μία σκέψη, έναν σκοπό έχει στο μυαλό του ο Έλλην Πολεμιστής: Αμείλικτη εξόντωση των εχθρών του Έθνους και του Ελληνισμού. Για τον Έλληνα υπάρχει μία μόνο ευχαρίστηση: Η ολοκληρωτική νίκη στον Ιερό Εθνικο Απελευθερωτικό Αγώνα. Με ψυχρή λογική, μακιαβελλική ηθική και ακούραστη καταδίωξη του στόχου, ο Έλλην Πολεμιστής πρέπει να είναι έτοιμος να πεθάνει και να εξολοθρεύσει οτιδήποτε στέκει εμπόδιο στο δρόμο για την παγκόσμια κυριαρχία του Ελληνισμού.
Με τον όρο αρχαία ελληνική θρησκεία εννοείται το σύνολο των δοξασιών και τελετουργικών δρώμενων που τελούνταν στην αρχαία Ελλάδα με τη μορφή λατρευτικών παραδόσεων, ως πρακτικό θεμέλιο και συμπλήρωμα της ελληνικής μυθολογίας. Καθώς μάλιστα στον αρχαιοελληνικό κόσμο οι θρησκευτικές πρακτικές διέφεραν κατά τόπους, θα μπορούσε πιθανώς να αναφερθεί κανείς σε ελληνικές θρησκείες. Οι λατρευτικές πρακτικές των Ελλήνων εκτείνονταν πέρα από τα όρια της ηπειρωτικής Ελλάδας στα νησιά και τις ακτές της Ιωνίας στη Μικρά Ασία, τη Μεγάλη Ελλάδα (Σικελία και νότια Ιταλία) και στις διασκορπισμένες ελληνικές αποικίες της δυτικής Μεσογείου όπως η Μασσαλία. Το ελληνικό θρησκευτικό παράδειγμα επηρέασε τις θρησκευτικές πρακτικές των Ετρούσκων και ιδιαίτερα τις τοπικές, αστικές λατρείες των Ρωμαίων.